Προσωπικά δεδομένα...

Υπάρχουν άνθρωποι αλλά

Η μοναξιά τους παλαβώνει

Κι έτσι... Παίρνουν το κινητό τους και ξεκινούν τον Γολγοθά της καινούργιας τους μέρας

Όρεξη να έχεις και χρόνο- Και με όλα όσα ακούς, σε ένα τρίμηνο, παίρνεις πτυχίο ψυχολογίας άνευ διδασκάλου.

Τι; άδικο έχω;

Είπα να πιώ έναν καφέ σε παραλιακό, ηλιόλουστο καφέ

Τι το 'θελα;

Δεν καθόμουν σπιτάκι μου;

Τουλάχιστον εκεί ακούω τις γνώριμες φωνές από τους γύρω φωνακλάδες και φωνακλούδες.

Ρε παιδί μου, που γεννήθηκαν αυτοί;

Στην έρημο Σαχάρα; Και νομίζουν ότι όταν μιλάνε- Που λέει ο λόγος μιλάνε. Ουρλιαχτά απελπισίας είναι ο δόκιμος όρος, νομίζουν λοιπόν, ότι δεν τους ακούς.

Επαναλαμβάνουν τουλάχιστον τρεις φορές τα ίδια και τα ίδια, για να τα εμπεδώσεις.

Και το καλύτερο- Σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη.

Αναρωτιέμαι, πότε προλαβαίνω κι επισκέπτομαι τόσες χώρες σε μια μέρα.

Κάθε τετράγωνο άλλες μυρωδιές, άλλη γλώσσα, άλλο ντεκόρ στα μπαλκόνια.

Αυτός δεν είναι πολιτισμός παιδάκι μου. 

Αυτό είναι το παζλ της Ευδοκίας (άσχετο... Θυμήθηκα το τραγούδι, συγχωρέστε με). 

Δεν θέλω, αρνούμαι να ξέρω τα μυστικά σας.

Δεν θέλω. Δεν με αφορούν τα δικά σας. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα. 

Τίποτα. Χαμένες οι προσπάθειες να ηρεμήσω.

Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτώ, να μην ακούω τίποτα, μόνο να κάτσω να σκεφτώ.

Πήγαινε στη θάλασσα μου λες, να ηρεμήσεις.

Το ανέκδοτο της ημέρας λέω.

Μα δεν είναι δυνατόν.

Πρέπει να διαγραφεί η λέξη ηρεμία από την ελληνική γλώσσα.

Θα το εισηγηθώ στον Μπαμπινιώτη.

Τι όχι;

Γιατί;

Λες να μου το αρνηθεί;

Κι εγώ τι θα κάνω;

Όταν ακούω τη λέξη ηρεμία, συνειρμικά θα σκέφτομαι: Τη λέξη- πόλεμος.

Γιατί αυτό ζω καθημερινά.

'Έναν ανελέητο κρυφό πόλεμο.

Σε όλες του τις εκδοχές.

Γλωσσικό, αισθητικό, συναισθηματικό, οικονομικό, 

Πολιτισμικό, και όλα τα εις...: - κο.

Και μην παραπονιέσαι μετά για τα προσωπικά σου δεδομένα.

Μόνος σου τα λες, μεγαλόφωνα, γραπτά, ακόμα και στην νοηματική.

Αφού πριν λίγο στο σούπερ μάρκετ. Ήμουν σχεδόν τελευταία στην ουρά στο ταμείο.

Άκουγα καμιά δεκαριά να μιλάνε στο κινητό τους.

Όμως δεν έχω καταφέρει ακόμα να μάθω τις 40 διαφορετικές γλώσσες που μιλάνε οι κάτοικοι της Αθήνας.

Άκουγα ακούσια, την κυρία που περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τις προετοιμασίες για τον γάμο της κόρης της.

Η ουρά μεγάλη.

Άκουσα τα πάντα.

Όταν πλήρωσε κι έφυγε... Δεν άντεξα... Της ευχήθηκα, να σας ζήσουν ευτυχισμένα τα παιδιά.

Κι εκείνη, περήφανη και χαμογελαστή μου αντευχήθηκε:

-Και στα δικά σου κορίτσι μου!

Τώρα... Ακούω σε άλλες γλώσσες διάφορα που δεν καταλαβαίνω.

Άρα δεν θα ευχηθώ τίποτα.

Μόνο ένα...

Να ηρεμήσω κάποια στιγμή.

Μόνον αυτό.