Λογοσκεψιγραφήματα

                                                                          Προσωπικά δεδομένα... Υπάρχουν άνθρωποι αλλά Η μοναξιά τους παλαβώνει Κι έτσι... Παίρνουν το κινητό τους και ξεκινούν τον Γολγοθά της καινούργιας τους μέρας Όρεξη να έχεις και χρόνο- Και με όλα όσα ακούς, σε ένα τρίμηνο, παίρνεις πτυχίο ψυχολογίας άνευ διδασκάλου. Τι; άδικο έχω; Είπα να πιώ έναν καφέ σε παραλιακό, ηλιόλουστο καφέ Τι το 'θελα; Δεν καθόμουν σπιτάκι μου; Τουλάχιστον εκεί ακούω τις γνώριμες φωνές από τους γύρω φωνακλάδες και φωνακλούδες. Ρε παιδί μου, που γεννήθηκαν αυτοί; Στην έρημο Σαχάρα; Και νομίζουν ότι όταν μιλάνε- Που λέει ο λόγος μιλάνε. Ουρλιαχτά απελπισίας είναι ο δόκιμος όρος, νομίζουν λοιπόν, ότι δεν τους ακούς. Επαναλαμβάνουν τουλάχιστον τρεις φορές τα ίδια και τα ίδια, για να τα εμπεδώσεις. Και το καλύτερο- Σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη. Αναρωτιέμαι, πότε προλαβαίνω κι επισκέπτομαι τόσες χώρες σε μια μέρα. Κάθε τετράγωνο άλλες μυρωδιές, άλλη γλώσσα, άλλο ντεκόρ στα μπαλκόνια. Αυ

Ελπίδες κυπαρίσσια Ήχησαν σάλπιγγες χαράς Κίτρινα χρώματα, πάνω στα μενεξεδιά Γλυκές αρμονίες Έχασε η νύχτα τις αισθήσεις της Κι ο ήλιος έσπευσε να τις φωτίσει Ηλιοτρόπια χορεύουν στο μπλε τ’ ουρανού Ο έρωτας λυτρωτής Της φύσης θαυμαστής Ζαφείρια, τυρκουάζια Λαξεύουν εκτυφλωτικά νάζια Κρύσταλλα ιριδωμένα, μαγικά Λάμπουν σε μέτωπα παιδικά Χρώματα, αδελφές ψυχές Της αναγνώρισης χαρά, Της φήμης η θωπεία, Ντύνουν ιδέες με μορφές καθορισμένες Ελπίδες κυπαρίσσια Καθρεφτίζουν τα ιδανικά Σμαράγδια και αμέθυστοι Αγάπες στεφανώνουν Η καλλιέργεια της ευγνωμοσύνης Δίνει καρπούς εξέλιξης.    

  Σκέψου λίγο: 24 γράμματα έχουμε τώρα, λίγα χρόνια πριν ήταν 27 7 νότες 3 βασικά χρώματα. Με αυτά πορευόμαστε σε όλη τη ζωή μας. Πόσοι καλλιτέχνες, ζωγράφοι, ποιητές, μουσικοί χρησιμοποιούν αυτά τα δώρα με τον δικό τους τρόπο Και όλα αυτά καθοδηγούνται από : 1 μυαλό 1 καρδιά 1 συκώτι 1 στόμα 1 χολή 1 ψυχή Και 2 μάτια 2 χέρια 2 αυτιά 2 πόδια 2 νεφρούς 2 πνεύμονες 2 έντερα Τελικά η ζωή μας είναι απλά μαθηματικά.        

  Δυο μονοπάτια Ο έρωτας και η αγάπη,  είναι δυο μονοπάτια της καρδιάς και του μυαλού,  που σπάνια συναντώνται στη λεωφόρο της ψυχής Όταν όμως συναντηθούν,  μυαλό και καρδιά τραγουδούν η ψυχή απογειώνεται Και τα χείλη σιωπούν.

Με  το  κεφάλι  ψηλά   Μας θέλουν όλους οφειλέτες, μας θέλουν ποταπούς ικέτες Θέλουν ν’ αρπάξουν από εμάς χρήμα, σπίτια και φουρκέτες   Ζητάνε γη και ουρανό δίχως αισχύνη και αιδώ Βάζουν φόρους υψηλούς τον κακό τους τον καιρό   Εγώ τ’ ακούω όλα αυτά σιωπηλά και υπομονετικά Μέχρι το μπαμ ν’ ακουστεί και κάθε κτήνος να χαθεί   Καθόλου δε φοβόμαστε, πρέπει ν’ αγαπάμε Δεν απογοητευόμαστε, πρέπει να προχωράμε   Όπως μια θεία μου έλεγε κι αυτό όπως όλα, θα περάσει Εμείς να είμαστε καλά αισιόδοξοι με το κεφάλι ψηλά.      

Βαρύ το χτύπημα   Είναι το χτύπημα πολύ βαρύ, και η πληγή βαθιά και ανοιχτή, Κλέψανε τα χρόνια τα νεανικά μνήμες της μάνας και του μπαμπά   Αδίστακτοι, βάρβαροι ληστές, άδειασαν το μέλι νου και καρδιάς Ξεκλήρισαν κόπους και αναμνήσεις αγαπημένων προσώπων μονομιάς   Τα ενθύμια της ανέμελης ζωής, ήταν οι λύπες μου και οι χαρές, Σκέψεις και όνειρα εφηβικά Ενθύμια πολύτιμα, μοναδικά   Δώσε μου δύναμη Πατέρα αγαπημένε κουράγιο από Σένα ν’ αντλήσω Απ’ της πηγής Σου την πεμπτουσία της Θεϊκής, μοναδικής Σου παρουσίας   Οι πληγές μου να γίνουν οι καρποί αγάπης, γνώσης και συγχώρεσης Και το κενό που νιώθω στην ψυχή να γεμίσει φως, αγάπη και υπομονή.      

                                                          Άραγε... Εκεί ψηλά στον ουρανό Γιορτάζουν τα Χριστούγεννα; Γλεντάνε; Χαίρονται; Τρώνε κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δίπλες; Στολίζουν καραβάκια; Μοιράζονται δώρα; Σίγουρα δεν φοράνε φίμωτρα, ούτε πληρώνουν πρόστιμα για ανυποταγή. Σκέφτομαι αυτές τις μέρες τους αγαπημένους μου ανθρώπους που είναι εκεί ψηλά ΄Ένας κόμπος πνίγει τον λαιμό Αλλά δεν θέλω να κλάψω Εύχομαι εκεί να περνάτε καλά, να μας σκέφτεστε όπως εμείς Και να μας προσέχετε Γιατί εμείς εδώ κάτω, Έχουμε ακόμα πολλά θέματα να λύσουμε. Η αγάπη μου έβαλε φτερά Κι έφτασε κοντά σας, εκεί ψηλά Μου λείπετε πάρα πολύ Και θέλω να είσαστε καλά! Με ακούτε; Σας νιώθω, ναι, με ακούτε. Σας λατρεύω.  

Ατέλεστη Τελειότης  Το μνημοφυλάκιο είναι ανοιχτό όταν μια στάλα βροχής κάθε στιγμή, ταξιδεύει στου ονείρου τη σκεπή   Προσεύχεται η συνείδηση να μην τελειώσει αυτή η διαδρομή πριν το λάλημα του πετεινού ακουστεί   Ο καθρέφτης στο απέναντι σύννεφο είναι θολός από την υγρασία που αφήνει το κλάμα του μωρού   Η ιχνηλασία και το λάξευμα της ευτυχίας είναι μια παράσταση θεατρική που το φινάλε της σε απογειώνει   Κάθε βαρίδι και σύμπλεγμα προσωρινό που φυλακίζει αυτή τη θαλπωρή της ατέλεστης τελειότητας, εξαγνίζεται       Τότε ακριβώς η τελειότης επεμβαίνει         και  φωτίζει με αγάπη και φως  κάθε σκιά και βάρβαρη πράξη.  

Άπτερος Νίκη Τη σήμερον ημέρα που έγινε νύχτα Η λογική ανήκει πια στην ιστορία Άλλος σκοτώνει κι άλλος πληρώνει  Άλλος φταίει κι άλλος πληρώνει και κλαίει Φθίνει η δικαιοσύνη και η ζωή το καταπίνει  Φτάνει όμως η ώρα της καταδίκης, της απτέρου νίκης Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για τους λεβέντες  Είναι για όσους απ’ έξω καραδοκούν και τρώνε μέντες Οι κληρικοί αντί για ευαγγέλια έπιασαν τα φραγγέλια Ήρωες έγιναν οι παπάδες, οι αλήτες Δικαστές, προύχοντες κι αγιογδύτες Εδώ που φτάσαμε πραγματικά δεν ξέρω Τι ξημερώνει αύριο, γι΄ αυτό υποφέρω Σκέφτομαι όμως τον τροχό που αέναα γυρίζει Κι όποιος βρεθεί στο δρόμο του, τον αφανίζει.  

Αιωρούμαι  κι  αντιστέκομαι Αιωρούμαι,  επιμένω,  αντιστέκομαι, κατακερματίζω  το  ψέμα,  τη  βία,  την  πλάνη Αγαπώ  τα  λάθη  μου  και  τα  ξορκίζω, αγωνιώ  κι  αναρωτιέμαι  για  κάθε  ύπαρξη που  πάει,  όταν  του  ορίζοντα  περάσει  τη  γραμμή   Βυθίζομαι  στα  νέφη  της  απελπισίας όταν  βλέπω  το  λουλούδι  να  μαραίνεται, το  ζώο  να  βασανίζεται,  το  ποτάμι  να  στεγνώνει, το  δάσος  να  καίγεται,  τον  πλανήτη  να  μολύνεται απ’ του  ανθρώπου  την  ασύδοτη  απερισκεψία   Ορθώνω  το  ανάστημα  και  πολεμώ αυτόν  τον  επικίνδυνο,  αόρατο  εχθρό, χτίζω  κάστρο  ψηλό  απ’ της  αγάπης  το  υλικό, που  είναι  άφθαρτο,  ανθεκτικό,  παντοτινό,  δεν  κοστίζει  τίποτα  κι  όμως  είναι  χρυσό!   Αρνούμαι  κι  αντιστέκομαι σε  κάθε  τι  αφύσικο, απάνθρωπο που  στο  διάβα  μου  συναντώ και  είναι  απρόσωπο  κι  εξοντωτικό   Αν  αποφασίσεις  το  ίδιο  κι  εσύ και  γίνουμε  πολλοί,  ίσως  τότε, βρει  την  αληθινή  της  μορφή  η  ζωή κι  η  ομορφιά  της  ισορροπίας  φανεί!  

  Οι   Νόμοι   Οι  νόμοι  της  φύσης  απέχουν  περίπου  ένα  24ωρο από   τους   νόμους   που   έφτιαξαν   οι   άνθρωποι ΄Όμως   οι   άνθρωποι   είναι   παράνομοι,   με   ιδέες   κίβδηλες,   κρίσεις   χυδαίες,   και   μεθυσμένη   αρμονία   Ο   χώρος   είναι   κατειλημμένος,   ο   κόσμος   άμορφος, η   ηθική   έγινε   αίρεση,   και   ο   πανικός   θρησκεία Αλίμονο   στο   αύριο,   που   πασχίζει   να   γίνει   χθες, στην   κακή   σκέψη   που   εκδηλώνεται   στην   ύλη   Η   φιλοσοφία   της   ομορφιάς   είναι   υπέρτατη   μαγεία, που   μέσα   από   την   ποίηση   οργανώνει μία   παρωδία   απολαύσεων   με   εντυπωσιακή   συνέπεια, αποκαλυπτικών   θαυμάτων   και   φτερωτών   ορδών   Η   απόγνωση   ξεμαλλιάζει   την   υποκρισία και   την   σφραγίζει   με   αξιοπρεπή   μεγαλοπρέπεια Λογοκλόποι   της   μετριότητας   ανακαλούν   την   ομορφιά μέσα   απ’ το   μωσαϊκό   του   κυνισμού   της   έκφρασης   Οι   φάρσες   των   ευγενικών   συλλήψεων   προστατε

                                                                                  Έξω  βρέχει   Βρέχει,  βρέχει  συνεχώς,  κλαίει  ο  ουρανός! Οι   βροχοστάλες   δροσίζουν   της   πληγής τ’ απόρθητα   σκοτάδια,   τ’ αφέγγαρα   βράδια Τα   φύλλα   σιγά - σιγά   πλέκουν   απαλό   χαλί και   τ’ άστρα   τη   νύχτα   κεντούν,   με   φως   ασημί   Είναι   Χριστούγεννα,   όχι   για   όλους, κάποιοι   κλαίνε   αντί   να   γελούν, κι   αντί   τη   Γέννηση του   Χριστού   να   γιορτάζουν   και   να   χαμογελούν, την   αγάπη   και   τη   χαρά   επιζητούν   Οι   άλλοι   εκείνοι,   οι   γνωστοί   βιαστές την   ανθρωπιά   βάναυσα   πυροβολούν, λύπη,   πόνο   και   δυστυχία   προκαλούν,   στων   νεογνών   ελπίδων   τις   καρδιές   Η   αγάπη   κι   η   ελπίδα   είναι   του   ανθρώπου τα   δυό   ατσάλινα,   νικηφόρα   όπλα   νοερά, που   όσο   κι   αν   χτυπηθούν,   πάνω   στην   πληγή ξαναβγάζουν  δυνατότερα,  χρυσένια  φτερά!

                                                                          Αίσθημα  ντροπής   Αφουγκράζομαι  με  αίσθημα  ντροπής,  τις  απροσδόκητες  απουσίες  της  αγάπης Εντοπίζω  το  θράσος  στα  σαθρά  τείχη  του  σήμερα, καθαρίζω  τη  σκόνη  απ’ τα  ράφια  της  συνήθειας   Αισθάνομαι  την  απειλή  της  ανασφάλειας,  της  αδικίας, νιώθω  να  συμμετέχω  στην  παράνοια  της  ασυνεννοησίας  Κάθε  λεμονιάς  λεμόνι  έρχεται  εδώ  και  ριζώνει δε  σέβεται  τίποτα,  ότι  έχει  απομείνει  καταστρέφει  και  λερώνει   Ούτε  νόμοι,  ούτε  αρχές,  τίποτα  δε  λειτουργεί κάθε  τυχάρπαστος  τυχοδιώκτης  παρανομεί Η  γλώσσα  μας  παραποιείται,  η  ηθική  εξευτελίζεται, κάθε  ίχνος  ανθρωπιάς  και  ομορφιάς  εξανεμίζεται   Όπου  γυρίσω  και  κοιτάξω,  βρωμιά  κι  ασχήμια  αντικρίζω την  ίδια  μου  την  πόλη  πια,  δεν  την  αναγνωρίζω Αδιαφορία  για  όλα,  μόνο  το  χρήμα  κυριαρχεί ασήμαντη  πια  κατάντησε  κάθε  μορφής  ζωή    Θλίβομαι  ειλικρινά  και  κ

                                                                               Μιά νέα αρχή   Στην παλιά μου γειτονιά, εκεί που έτρεχα, έπαιζα, αγαπούσα, γελούσα, πονούσα… Εδώ που σήμερα κυριαρχεί η  βρωμιά, η κλεψιά, η κακομοιριά Εδώ που σφραγίστηκαν σπίτια και μαγαζιά εδώ που δεν παίζουν πιά τα παιδιά Εδώ που οι δρόμοι είναι απροσπέλαστοι, οι λίγοι γείτονες είναι αγέλαστοι… Εδώ θα φυτέψω λουλούδια, εδώ θα γράψω τραγούδια Εδώ θα ζωγραφίσω έναν κόσμο γεμάτο χαρά, ευημερία και αφθονία Γιατί μπορώ και θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος κι όχι σαν μηχανή Ότι μπορώ να κάνω εγώ εδώ, μπορείς να κάνεις κι εσύ εκεί,  ετοιμάσου για μια νέα αρχή.  

Μήνυμα χωρίς χρέωση  Ζω  σε  μια  φυλακή  με  κάγκελα  τις  αναμνήσεις  μου Κάθε  γωνιά  και  μια  μορφή  Ελληνική,  γνωστή  και  δυνατή Η  ζωή  είναι  μια  φλόγα,  που  ο  άνεμος  την  κατευθύνει,  την  δυναμώνει  ή  την  σβήνει  και  τίποτα  μιαρό  δεν  αφήνει Ζω  σε  μια  φυλακή  με  κάγκελα  τις  αισθήσεις  μου Κάθε  στιγμή  είναι  μοναδική,  αδιαπραγμάτευτη  και  σκληρή Μια  στάλα  είναι  η  ζωή από  βροχή,  από  θάλασσα  αλμυρή και  η  ψυχή  μοιάζει  βαρκούλα  που  μεταφέρει  της  ζωής  τα  μπαούλα Ζω  σε  μια  φυλακή  προσωρινή  και  ζω  για τη  στιγμή  αυτή, που  τα  κάγκελα  θα  λυγίσω  κι  ελεύθερη  παντοτινά  θα  ζήσω.  

    ''Πεζοί και αποίητοι''   Οι πεζοί δεν διαβάζουν ποίηση Φοβούνται το όνειρο Ζουν την αγωνία τους με τον δικό τους τρόπο Και μετά Ονειρεύονται μόνοι Μακριά από τα όνειρα των ποιητών Από φόβο ίσως Ή από συνήθεια Μπορεί και από άγνοια Δεν διαβάζουν ποίηση Γιατί χτυπάει καμπανάκια Ξεχασμένα και επικίνδυνα Ζουν αναγκαστικά Γεννήθηκαν και θα πεθάνουν Πεζοί και αποίητοι.   Μιραμπέλλα ©  Γ.Σ.Α.   

  '' Η κακοκαιρία του Ιουλίου'' Άκουσε στο μετεωρολογικό δελτίο, Ιούλιο μήνα, πως θα έχει κακοκαιρία, αέρα, βροχή και χαλάζι. Παραξενεύτηκε λίγο και πήρε στα γρήγορα την απόφαση να μείνει στο σπίτι. Σκέφτηκε πως είναι μια καλή ευκαιρία να κάνει κάποιες δουλειές που συνεχώς ανέβαλε. Έβαλε μουσική, την αγαπημένη της τζαζ που άκουγε όταν ήθελε να μείνει μόνη και να σκεφτεί. Έβαλε σε ένα κρυστάλλινο μπορντό ποτήρι που αγαπούσε πολύ, μαυροδάφνη που της άρεσε να πίνει κάτι τέτοιες μοναχικές και δημιουργικές ώρες. Άνοιξε τα συρτάρια των αναμνήσεων. Βρήκε τα τετράδια που έγραφε πρόχειρα τις ιδέες, πριν τις επεξεργαστεί στον υπολογιστή. Ξαφνιάστηκε και η ίδια με όλα αυτά που είδε. Έξω, ο καιρός συννέφιασε απότομα και άρχισε να βρέχει πολύ δυνατά. Η μυρωδιά της βροχής πάντα της άρεσε πολύ. Της έφερνε όμορφες εικόνες στο μυαλό. Τα μπουμπουνητά ήταν τόσο δυνατά που τρόμαζε λίγο. Τα καιρικά φαινόμενα, ειδικά τον τελευταίο καιρό ήταν παράξενα.  Προσπάθησε να συγκεντρω